De toekomst is digitaal én duurzaam. In gesprek met Ines Vanlangendonck over de twin transition

Wie is Ines Vanlangendonck?

Ines Vanlangendonck is een in Brussel gevestigde techneut, onderneemster en systeemdenker. In 2020 startte ze Kamon op, een studio voor digitalisering van de circulaire economie. Met een certificaat Sustainability Leadership van Cambridge University onder de arm bedenkt Ines digitale oplossingen voor duurzame diensten en bedrijfsprocessen. Ze is bestuurder van klassiek orkest Anima Eterna, was digitaal adviseur crisisbegeleiding voor Cultuurloket.be en deelt haar digitale kennis regelmatig met de culturele sector.

We geloven bij DEN in een wisselwerking tussen duurzaam en digitaal voor de toekomst van de cultuursector; de twin transition. Wat betekent deze transitie voor jou?

“Twin transition betekent voor mij dat je als organisatie of bedrijf vernieuwing brengt die als doel heeft de wereld op vlak van duurzaamheid vooruit te helpen en daar als middel digitalisering voor gebruikt. Die digitalisering moet dan op zijn beurt ook zo duurzaam mogelijk zijn, zodat je niet het ene probleem door het andere vervangt.

En dat vat precies samen wat digitalisering en technologie altijd is; het is een middel om iets mee te bereiken. Nooit een doel op zich.

Gaat technologie de wereld redden?

“In een ethische en duurzame wereld staat digitale innovatie ten dienste van mens, maatschappij en milieu. Nee, alleen technologie en een versnelde digitalisering gaan ons niet redden. Maar elke oplossing die duurzaam is kan dankzij technologie beter, sneller, toegankelijker, veiliger en schaalbaarder worden.“

Zou je iets kunnen vertellen over de grenzeloosheid waar we aan gewend zijn geraakt?

“Wij kozen er ooit voor om herbruikbaar materiaal te veranderen in wegwerp, waardoor een constante stroom aan productie en transport een noodzaak werd. We zijn opgegroeid met een gevoel van grenzeloosheid, ook online. Tot nu toe wordt het internet steeds maar sneller en groter. Nieuwe apparatuur gaat steeds korter mee. Maar we putten de aarde uit en zullen ons gedrag moeten veranderen. Onszelf grenzen opleggen.”

Hoe stimuleren begrenzingen dan het vinden van oplossingen?

“Het leuke is dat mensen in een afgebakende of moeilijke realiteit creatiever worden. Denk aan de begindagen van de Covid lockdowns in België: toen zijn mensen heel snel ontzettend creatief gaan nadenken.

Er waren enorme beperkingen aan wat nog mogelijk was, en toch wisten sommigen precies in die situatie tot de meest creatieve oplossingen te komen. Sommige van die vernieuwingen waren zo goed, dat ze ermee doorgingen toen het 'niet meer nodig' was. Het KVS theater in Brussel kwam plots met voorstellingen in de publieke ruimte, het Hannah Arendt-instituut toverde een online trainingsaanbod, een designer kledingwinkel gebruikte handig Instagram om eenvoudig en meteen hun online verkoop te starten, en het burgercollectief waar ik vrijwilliger was hielp families en uitvaartcentra om begrafenissen te streamen.

Er bestaat ongetwijfeld een psychologische analyse van dit fenomeen, maar mensen worden creatiever in een afgebakende of moeilijke realiteit en ongelukkig in een onbegrensde wereld van overvloed.”